Την περασμένη Δευτέρα, πρώτη ημέρα μαθημάτων για τη νέα σχολική χρονιά, απευθυνόμενος προς τα μέλη της εκπαιδευτικής κοινότητας του σχολείου μας, με την ιδιότητα του νέου μου ρόλου, αυτού του διευθυντή, θέλησα να συνάψω με όλους μαζί (μαθητές και εκπαιδευτικούς) ένα κοινό, συμβολικό και βαθύτατα αλληγορικό εκπαιδευτικό συμβόλαιο, που θα ενώσει συνεκτικά τους συνοδοιπόρους σε έναν κοινό σκοπό.
Το κουτί της … παν+δώρας!
Αφού, αρχικά, καλωσόρισα τους μαθητές και τους ευχήθηκα μια γόνιμη, δημιουργική και φωτεινή σχολική χρονιά, στη συνέχεια τους ρώτησα εάν τα είχαν περάσει καλά το καλοκαίρι. Η θετική απόκριση, μου έδωσε το έναυσμα να τους πω “ότι τώρα, λοιπόν, είναι ώρα για δουλειά!”
“Δουλειά, πράγματι! Αλλά τι είδους δουλειά;” Τους ζήτησα να αναρωτηθούν εάν η δουλειά ενός μαθητή αρχίζει και τελειώνει στη σχολική τσάντα και τη μελέτη των μαθημάτων. Κατόπιν, τους ζήτησα να κοιτάξουν τριγύρω και να παρατηρήσουν τις αλλαγές που υπήρχαν στην αυλή, αλλά και τις υπόλοιπες που θα διαπίστωναν σιγά σιγά, για τις οποίες έχουμε εργαστεί σαν Ομάδα με τους δασκάλους και τους εργαζόμενους των συνεργείων του Δήμου.
Η “Δουλειά” δηλαδή έξω από τα όρια της τάξης σημαίνει συν + ευθύνη για το κοινό μας σπίτι, για τους “κανόνες” και τα “όρια”. Τους τόνισα, λοιπόν, την τρισυπόστατη διάσταση της λέξης δουλειά τόσο για έναν μαθητή όσο και για έναν δάσκαλο: Δουλειά στην τάξη, δουλειά στον χώρο του σχολείου και κυρίως δουλειά στις μεταξύ μας σχέσεις!
“Τότε και μόνο τότε θα μας έχει φανερωθεί το υπέροχο και θαυμαστό μυστικό της Γνώσης, το οποίο είναι επτασφράγιστα κλεισμένο και πρόκειται να ανοιχθεί για να μας φανερωθεί στις 15 Ιουνίου, την τελευταία ημέρα του ταξιδιού μας, που σήμερα ξεκινά!”
Μέχρι τότε.. δουλειά…. δουλειά…. δουλειά…
Υ.Γ. Το περιεχόμενο; …. Υπομονή μέχρι τις 15 του Ιούνη!!!!