Καθώς το ωρολόγιο εβδομαδιαίο πρόγραμμα για τη φετινή σχολική χρονιά δεν έχει ακόμη διαμορφωθεί οριστικά, εξαιτίας των ελλείψεων σε προσωπικό, μπαίνω σε διάφορες τάξεις καλύπτοντας “τρύπες”.
Έτσι, λοιπόν, σήμερα για δύο διδακτικές ώρες μπήκα στα δύο τμήματα της Α’ Τάξης για να διδάξω Γλώσσα. Είχα να μπω σε πρώτη τάξη … είκοσι χρόνια! Την πρώτη μου χρονιά στο 2ο Δημοτικό Σχολείο Αγίας Βαρβάρας είχα πάρει Πρώτη Τάξη και μάλιστα εκείνους τους μαθητές τους είχα συντροφέψει μέχρι και την Τετάρτη Τάξη. Εννοείται ότι τώρα απολαμβάνω συγκινημένος τη φιλία τους, αφού με τους περισσότερους διατηρούμε ανοιχτό το κανάλι της επικοινωνίας μας.
Οι δύο καλές συναδέλφισσες και φίλες μου, οι δασκάλες τους – η κυρία Καίτη και η κυρία Λίτσα- μου χάρισαν τον ζωτικό χώρο να ξαναζήσω την Εμπειρία της πρώτης γραφής κι ανάγνωσης, καθώς και της δημιουργικής αφήγησης παραμυθιού.
Θεωρώ ότι η πρώτη γραφή – ιδιαίτερα για όσα παιδιά δεν παρακολούθησαν επισταμένα το πρόγραμμα του Νηπιαγωγείου – έχει τη δυσκολία μα και τη μεγαλοσύνη του πρώτου οργώματος της Γης! Τα πρώτα αυλάκια πάνω στο χαρτί, οι πρώτες διαδρομές στον γραπτό λόγο φέρνουν στο μυαλό μου το όργωμα της γης, που ξεκινούσε κι αυτό όταν έπιαναν οι πρώτες βροχές του φθινοπώρου και μαλάκωνε το χώμα! Ετούτα τα πρώτα αυλάκια της ζωής τους θα τους δώσουν την ευκαιρία να σπείρουν γνώσεις, δεξιότητες, στάσεις για να θερίσουν έναν ολοκληρωμένο μελλοντικό πολίτη. Αναλογίζεστε, άραγε, ότι για πολλούς από τους μαθητές μας αυτή η ευκαιρία είναι μία και μοναδική…
Η υπόλοιπη ώρα πέρασε με αφήγηση παραμυθιού από το Αλφαβητάρι της Φύσης, όπου οι μαθητές της Πρώτης παρενέβαιναν στη ροή του παραμυθιού αλλάζοντας πρόσωπα, καταστάσεις και το … Τέλος του!
Ελπίζω να ξαναζήσω την Εμπειρία της Πρώτης Τάξης … όχι μετά από άλλα είκοσι χρόνια!!!
Έχουν δίκιο τελικά όλοι όσοι ισχυρίζονται ότι τα Πρωτάκια είναι … Ράτσα!!!