Ευχές – Σαΐτες στον αέρα της τάξης!!!!
Την Ιδέα την βρήκα εδώ (Κάνε τις Ιδέες σου να πετάξουν!) και ευχαριστώ την Ελένη Νιάρχου (υπεύθυνη Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης στη Διεύθυνσή μας) για το “μοίρασμα”. Μου έκανε κλικ και την έκανα πράξη με τους μαθητές του ενός από τα δύο τμήματα της Έκτης, στους οποίους κάνω το μάθημα της Κοινωνικής & Πολιτικής Αγωγής..
Αφού, λοιπόν, μιλούσαμε για τα μεγάλα παγκόσμια προβλήματα, περιβαλλοντικά, κοινωνικά τους ζήτησα να γράψουν ή να ζωγραφίσουν σε ένα λευκό χαρτί μια ευχή για τον πλανήτη και μια για το τμήμα τους, δίχως να γράψουν το όνομά τους. Κατόπιν, τους ζήτησα να κάνουν σαΐτες τα χαρτιά τους… Ήδη η έκπληξη στα πρόσωπά τους ήταν κάτι παραπάνω από γοητευτική! Τους ζήτησα είτε να ανέβουν στις καρέκλες είτε από όποιο σημείο ήθελαν και να εκτοξεύσουν τις σαΐτες – ευχές στον “ουρανό” της τάξης τους. Κατόπιν πήραν τυχαία κάποια σαΐτα και προσπαθούσαν να μαντέψουν ποιος είναι ο συγγραφέας της κάθε ευχής.
Έχω κρατήσει τα πιο υπέροχα χαμόγελα τη στιγμή που οι σαΐτες ίπτανται, αλλά αυτά θα τα μοιραστώ μόνο με τα ίδια τα παιδιά.
Μερικές από τις ευχές τους:
Να περιοριστεί η τρύπα του όζοντος. Να γίνει ένας σεισμός δώδεκα Ρίχτερ και να εκραγούν όλα τα ηφαίστεια του πλανήτη για να μας γίνει μάθημα! Να μην χαθούν άλλα άγρια ζώα. Να σταματήσει η οικονομική κρίση. Να βρεθεί μια ζεστή αγκαλιά για όλα τα προσφυγόπουλα…
Και οι ευχές για την τάξη:
Να μην χαθούμε στο γυμνάσιο. Να πάμε όλοι μαζί στον Οικονομόπουλο. Να είμαστε έτσι αγαπημένοι και μετά από είκοσι χρόνια. Να τα καταφέρουμε στην παράσταση του Αριστοφάνη στο τέλος της χρονιάς…
Το οφείλουμε στους μαθητές μας και τους ίδιους τους εαυτούς μας να είναι όσο γίνεται πιο βιωματική η μάθηση μέσα στις σχολικές αίθουσες. Μόνο εύκολο δεν είναι. Μα όσο μεγαλώνω φρονώ ότι δεν έχουμε άλλη επιλογή…
Συνεχίζοντας λοιπόν…