Σεπτέμβρης του 1759. Ο Ροβινσώνας ξυπνάει ναυαγός σ? ένα άγριο ερημικό νησί του Ατλαντικού ωκεανού. Δίνει σκληρή μάχη με τον εαυτό του για να προσαρμοστεί στην καινούργια του ζωή κοντά στην παρθένα φύση, μακριά από τον πολιτισμό. Στον αγώνα του αυτόν θα τον βοηθήσει ο Παρασκευάς, ένας Ινδιάνος που ο Ροβινσώνας σώζει από το θάνατο. Αυτός θα μυήσει σιγά σιγά τον Ροβινσώνα στη φυσική ζωή και στην αναγνώριση της αξίας των απλών πραγμάτων.
Βλέποντας χθες τους μαθητές της Τετάρτης Τάξης να πλάθουν με φροντίδα τη “ζυμαρένια” τους Σαρακοστή, ήρθε στο μυαλό μου το παρακάτω απόσπασμα από το αριστούργημα του Μισέλ Τουρνιέ / Michel Tournier, Παρίσι, 19 Δεκεμβρίου 1924 – Σουαζέλ, 18 Ιανουαρίου 2016.
Ημερολόγιο καταστρώματος […]
Σήμερα το πρωί, για πρώτη φορά ζυμώνοντας το ψωμί μου έκανα να ξαναγεννηθούν μέσα μου εικόνες σβησμένες από την φασαρία της ζωής, που όμως με τη βοήθεια της απομόνωσης ξεθάβονται. Θα ήμουν περίπου δέκα χρονών όταν ο πατέρας μου με ρώτησε τι επάγγελμα θα ευχόμουν να ασκήσω αργότερα. Χωρίς να διστάσω του απάντησα, ψωμάς. Με κοίταξε σοβαρά και κούνησε αργά το κεφάλι με ένα ύφος συμπάθειας και επιδοκιμασίας. Δίχως αμφιβολία μέσα στο μυαλό του αυτό το ταπεινό επάγγελμα περιβαλλόταν μ΄ ένα είδος ιερής αξιοπρέπειας, εξαιτίας όλων των συμβόλων που συνδέονται με το ψωμί, τροφή κατ΄ εξοχήν του σώματος, αλλά και συνάμα του πνεύματος σύμφωνα με την χριστιανική παράδοση.
[…] κάθε πρωί, πηγαίνοντας στο σχολείο, περνούσα μπρος από έναν φεγγίτη που το χνώτο του μ΄είχε πάρει την πρώτη φορά ζεστό, μητρικό, σαν να έβγαινε από ένα σώμα, και από τότε με κρατούσε για ώρα κρεμασμένο στα κάγκελα που τον έφραζαν. ‘Εξω ήταν η υγρή σκοτεινιά της αυγής, ο λασπωμένος δρόμος και στην άκρη του το εχθρικό σχολείο κι οι βάρβαροι δάσκαλοι. Μέσα στην χρυσαφένια σπηλιά που με ρουφούσε έβλεπα έναν παραγιό – γυμνόστηθο κι αλευρωμένο – να ζυμώνει την ξανθή μάζα της ζύμης. Πάντα προτιμούσα την ύλη από τις μορφές. Το να πιάνω με τα χέρια και να μυρίζω είναι για μένα τρόποι σύλληψης της πραγματικότητας πιο συγκινητικοί και πιο διεισδυτικοί από το να βλέπω και ν΄ ακούω […] λοιπόν, δεν μπορούσα να συλλάβω κανένα υλικό πιο αφράτο και πιο φιλόξενο από αυτό το μεγάλο, χλιαρό και λάγνο σώμα που αφηνόταν μέσα στη σκάφη […].
