Ο τίτλος της ανάρτησης ηχεί οξύμωρος και …. ανεδαφικός. Έτσι είναι! Το σχολείο μας θα το χαρακτήριζε κάποιος έως και ακατάλληλο για κτήριο δημοτικής εκπαίδευσης. Ένας τεράστιος τσιμεντένιος όγκος, με άπειρους εξωτερικούς διαδρόμους, σκάλες και δίχως καθόλου χώμα!
Διαθέτει ένα μόνο μικρό παρτέρι δεκαπέντε τετραγωνικών μέτρων, αριστερά της εισόδου της αυλής του. Έτσι, μοιάζει ουτοπικό να υλοποιήσεις περιβαλλοντικό πρόγραμμα με σπορά φυτών και ανάπτυξή τους. Κόντρα, λοιπόν, στις αντικειμενικές αντιξοότητες οι μαθητές της Τετάρτης Τάξης και του Τμήματος Ένταξης έχουν ξεκινήσει να τρέχουν δραστηριότητες που σχετίζονται με τη δημιουργία κήπου, έστω και δίχως χώμα!
Η Τετάρτη Τάξη υλοποιεί τις δράσεις της σε ζαρντινιέρες με μυρωδικά φυτά της ελληνικής γης, ενώ τα παιδιά του Τ.Ε. έχουν υιοθετήσει το παρτέρι μας. Συμμετέχοντας στο δίκτυο για την αειφορία της Διεύθυνσής μας εδώ και λίγο καιρό, θεωρήσαμε ότι το Πρόβλημα με τη θέληση και τη συλλογική εργασία μπορεί να μετατραπεί σε Ευκαιρία. Και νομίζω ότι αυτό σίγουρα αποτελεί το πιο σπουδαίο μάθημα προς τους μαθητές μας, αλλά και προς τους πολίτες της γειτονιάς του σχολείου μας.
Θυμήθηκα, μόλις, το καβαφικό σπίτι με κήπο:
Ήθελα να ?χω ένα σπίτι εξοχικό
μ? έναν πολύ μεγάλο κήπο? όχι τόσο
για τα λουλούδια, για τα δένδρα, και τες πρασινάδες
(βέβαια να βρίσκονται κι αυτά· είν? ευμορφότατα)
αλλά για να ?χω ζώα. A να ?χω ζώα! […]