Ο κόσμος μόνο όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει? (Ερωτήματα)
ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΑΡ. 1 (1957):
?και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ? τον άλλον.
Γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν.
Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε, ζουν απ? τη στιγμή που βρίσκουν μια θέση στη ζωή των άλλων.
ΚΑΝΤΑΤΑ (1960):
?Αύριο?, λες, και μέσα σ? αυτήν τη μικρή αναβολή παραμονεύει ολόκληρο το πελώριο ποτέ.
Να ?σαι τόσο πρόσκαιρος, και να κάνεις όνειρα τόσο αιώνια!
ΠΟΙΗΜΑΤΑ (1958-1964):
αφού έζησα όλο το μαρτύριο της ελπίδας,
έφτασα στο πιο απάνθρωπο έγκλημα:
να πιστέψω στους ανθρώπους.
(Ποίημα) Όταν λες: μισώ, ο πρώτος φόνος του κόσμου ξαναγίνεται μέσα σου.
(Μικρή υπαρξιακή παρένθεση)
Και κάθε βράδυ κοιμάσαι μ? έναν θησαυρό:
αυτήν την πολυσήμαντη αυριανή σου μέρα.
(Από μέρα σε μέρα) η αμαρτία μας: ότι θελήσαμε πολλά,
το έγκλημά μας: πράξαμε τόσα λίγα
(Απόντες)
Γι? αυτό σου λέω πρέπει να βρεις έναν άλλο τρόπο να ξεχωρίζεις τους ανθρώπους,
όχι να περιμένεις την πράξη ? είναι τότε αργά.
(Φίλιππος)
ο ουρανίσκος μας είναι ένα κοιμητήρι όπου σαπίζουν χιλιάδες ανείπωτα λόγια.
(Πυλάδης)
Το ρόλο μας τον διαλέξαμε οι ίδιοι εμείς ? την πρώτη μέρα που διστάσαμε να πάρουμε μια απόφαση ή που σταθήκαμε εύκολοι σε μιαν αναβολή.
Όλα όσα αρνηθήκαμε ? αυτό είναι το πεπρωμένο μας. (Στέφανος)
ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΕΥΘΑΝΑΣΙΑΣ (1979):
κι η ειλικρίνεια αρχίζει πάντα εκεί, που τέλειωσαν όλοι οι άλλοι τρόποι να σωθείς. (Το κλειδί του μυστηρίου)
Ο ΤΥΦΛΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΛΥΧΝΟ (1983):
Ποτέ δε φανταζόμουν ότι τόσες πολλές μέρες κάνουν μια τόσο λίγη ζωή. (Τα ψεύδη του ημερολογίου)
ΤΑ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΑ ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ (1990):
η σιωπή κάνει τον κόσμο πιο μεγάλο,
η θλίψη πιο δίκαιο
(Τραγούδι στο δρόμο)
κι ο έρωτας είναι η τρέλα μας μπροστά στο ανέφικτο να γνωρίσει ο ένας τον άλλον –
(Φύλλα ημερολογίου)
Η ελπίδα που κάνει ακόμα πιο αβέβαιο τον κόσμο. (Η ελπίδα) Και μόνον όσοι πέθαναν νωρίς δεν έχασαν τον δρόμο.
(Ο δρόμος)
Ασφαλής κατεύθυνση Κι επειδή τα οικονομικά μου πήγαιναν όλο και στο χειρότερο,
άρχισα να γίνομαι εφευρετικός:
κατέβαινα, λόγου χάρη, στο υπόγειο όπου βρισκόταν ένα παλιό χαλασμένο ρολόι,
το έβαζα στην πιο κρίσιμη ώρα και περίμενα – κι ας είναι ευλογημένο τ’ όνομα του Θεού,
ποτέ δεν έπεσα έξω, ύστερα, υπερήφανος, πήγαινα στο οινομαγειρείο,
όπου ο ατμός απ’ τις κατσαρόλες με γέμιζε θρησκευτικές σκέψεις,
συνωστιζόταν ο φτωχόκοσμος, μέθυσοι με ποδοπατημένα καπέλα, λόγια χιλιοειπωμένα,
σαν τις εποχές, ώσπου, τέλος, πιωμένος,
έπαιρνα από πίσω κάποιον απ’ τους νεκρούς μου κι έτσι έβρισκα πάντα το σπίτι μου…
ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ ?ΑΠΑΝΘΙΣΜΑ? επιλογή ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΟΥΑΤΖΗΣ Εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ