Σήμερα συμπληρώνονται 120 χρόνια από τον θάνατο του μεγάλου πεζογράφου μας στις 15 Απριλίου 1896.
– Την βλέπεις, ψυχή μου, εκείνην την «τούμβα»;
– Ποιαν, παππού;
– Να εκείνην την αψηλότερη από όλες τις άλλες, που φαίνεται, εκεί που τελειώνει της γης το πρόσωπο.
– Την βλέπω? εγγίζει τον ουρανό με την κορφή της, παππού.
– «Άι χακ»! Είπεν ο παππούς, ευχαριστημένος εκ της απαντήσεως. Ο ουρανός ακουμβά πάνου της. Δεν ακουμβά;
– Ναι, παππού! Η γης τελειώνει αυτού πέρα και αρχίζει ο ουρανός.
– Από μικρό παιδί την έβλεπα και το είχα ένα «μεράκι» – μια μεγάλη επιθυμία ? να ήτανε βολετό να πήγαινα εκεί κάτω, ν? ανέβω στην κορφή της «τούμβας», να ?μβω εις τα ουράνια.
τούμβα – τούμπα = ο τύμβος, χωμάτινος λόφος πάνω από αρχαίο τάφο
Στα χρόνια του συγγραφέα, οι άνθρωποι μιλούσαν και έγραφαν την ελληνική γλώσσα λίγο διαφορετικά απ? ότι εμείς σήμερα. Η γλώσσα πάντα αλλάζει και εξελίσσεται ανάλογα με τις ανάγκες κάθε εποχής.
Ένας άλλος σημαντικός Έλληνας συγγραφέας, ο Νίκος Εγγονόπουλος, έλεγε για το Βιζυηνό.
«Μιλούσε μιαν άλλη γλώσσα, την ιδιάζουσα (ιδιαίτερη) διάλεκτο μιας λησμονημένης, τώρα πλέον, πόλεως, της οποίας και ήτανε, άλλωστε, ο μόνος νοσταλγός».
Γ. Μ. Βιζυηνός, τα ταξίδια του, Εκδ. Ε.ΚΕ.ΒΙ./ΥΠ.ΠΟ